“KARDEŞİMİ İYİ TANIRIM, O KADAR BİTKİNDİ Kİ…”

“Sürekli o günden beri acı çekiyoruz. Hiç beklemediğimiz bir acı. Çok büyük ihmaller var, çok üzüntülüyüz. Hepsi de çok gençti. Bu ihmallerin olmaması lazımdı. Birincisi, o hastaneye gidişlerinde o kadar bitkin ve halsizler ki… Ben bir doktor değilim ama hepsinin yürüyüşü, hareketleri aşırı bitkindi. Masal, çocuk arabasına kolay kolay binmeyen bir çocuktu. O hastanede nasıl kan tahlili yapılmaz, nasıl değerlerine bakılmaz? ‘Siz yurt dışından geldiniz, hava değişimi olabilir’ deniliyor. Nereden biliyorsunuz? Bunların tespit edilip bakılması lazımdı. Varsayımlarla bir aileyi kaybettik. En son kardeşimle çarşamba gecesi konuştuk. Bir şeyden bahsetmedi ama erken uyumaları beni şaşırtmıştı. Kısa bir süreliğine gelmişlerdi ve bütün İstanbul’u gezmek için liste yapmışlardı. Hepsi çok istekliydi. Aşırı bir özlemle gelmişlerdi vatanlarına.

Kardeşim yoğun bakımdayken doktor bize, ‘Bu çok değişik bir zehirlenme, biz böyle bir zehirlenme görmedik’ dedi. Onun dışında her şeyi biz de basından öğrendik, kimse bize bilgi vermedi. Yoğun bakımda bile bunların neden zehirlendiğini tespit edemediler. ‘Gıda zehirlenmesi mi, solunumla olan bir zehirlenme mi?’ diye… Kardeşim 8 yıldır Almanya’daydı. Evlendi, gitti. Türkiye’ye yerleşme hayalleri vardı ama nasip olmadı.”